ARAF     gün senin gözlerinde söndü karanlığa çekiliyorum hızla … ….. ……..      hangi ağacın gölgesine yanaşsam gamzesinde mayın saklı kirpiklerim gözlerime diken ağlıyorum kayıp kentin turuncu seherlerine yüreğim kanadı kırık serçe      çarpık sokakların diz boyu çamurunda poyraz esiyor üşüyorum! değilim oysa uçkuru çözük it peşinde koşan yosma!     köşe başının eğreti ışığında duaya çöküyorum ah! bir gülümseyen çıksa anaforuma el uzatıp sıcağına sarsa gecenin pusu ciğerimde yara      güneşi kaybeden beden ay ışığına teslim üzerime düşen huzme sırıtıyor, şerefsiz erkek edasında      sürek avına çıkmış gibi onurunu yorgan altına satan pos bıyıklı ucubeler iman tahtama çivili umudum güneşe hasret      sivri uçlu bir bıçak saplı bağrımın ol orta yerinde bilirim ciğeri beş para etmezedir serzenişim ki… hep içime çağlar çığlığım      şimdi anamın rahmine dönüp kaysam yine döl yolundan sarılsam ak memesinin uçlarına ütopik sarhoşluğun zincirine vurulup sonra yine zemheri ayazında dibe çakılsam ne gam!      bir nefes tanrım! sadece bir nefes atma! sürüngenler tapınağına özümü bak araftayım tut ellerimi kurtar…     Yeşim Deren